عید

خب خدا رو شکر که عید رسید.

به قول یکی که اسمش یادم نیست بهمن ماه دلهره هست واسه من. وقتی اسفند میشه دلم شاد میشه، شرایط هرچی باشه، یه شادی خاصی توی هوا میپیچه که غیر قابل اجتناب هستش. 

ولی وقتی به نزدیکیای عید میرسه، استرس تحویل دادن سال و تحویل گرفتن سال جدید، نفسم رو بند میاره.

دیگه از غربت نشینی نگم و به روی خودم نیارم، که حتی فکر کردن بهش باعث میشه گریم بگیره. نه هوای عید اینجا هست، اینجایی که همیشه گرمه و همین که پاتو از خونه میگذاری بیرون از شدت عرق انگار تازه از زیر دوش اومدی بیرون، نه حالش هست که ببینی ای امان از دل غافل، بنفشه ها رو کاشتن و درختا شکوفه کردن و هوا دل انگیز و آسمون تمیز و همه چی انگار گردگیری شده/ اینجایی که عید شدن یه غمی به غمات اضافه میکنه و بعدش که میگذره وقتی به ۱۳ میرسه میگی خدا رو شکر که تموم شد. 

اون وقتایی که مینشستیم و از اینکه تا خرداد داشتیم دید و بازدید میکردیم مینالیدیم و حالایی که کسی رو برای دید و بازدید نداریم. 

آرزوی سر سال تحویلم این خواهد بود که سال تحویل بعد، ایران باشم- حالا یا ایران نشین یا غربت نشین، فقط سال تحویل رو ایران باشمؤ پیش خانوادم توی خونه پدر و مادرم-

امیدوارم به لطف خدا همه عاقبت بخیر و دلشاد باشن.