آرزو

اسم این وبلاگ اولش dreamscometrue بود.

به این خاطر اسمش رو این گذاشته بودم که یعنی یه روز برگردم و نوشته‌هاشو بخونم و ببینم چه راه سختی رو اومدم و بالاخره به چیزایی که میخواستم رسیدم.

این روزا وضعیتم بیشتر مثل اون بیتهایی هست که میگه مشین و مخور غم جهان گذران، یا یکی دیگه میگه بنشین لب جوی و گذر عمر ببین، طرف منتظره ببینه بیت سوم چی میگه، الان صبح حالم خوبه و امیدوارم، عصر حالم گرفتس و نا امیدم، صبح روی ابرام، عصر مردن هم برام مهم نیست. 

اتفاقی که الان افتاده اینه که نمیدونم بالاخره پذیرشم اوکی میشه یا نه.

و یه جورایی آینده ای که برای خودم تصور کرده بودم با این پذیرش بود که اگر اوکی نشه باید بشینم از اول نقشه بکشم.